در سازمان جهاددانشگاهی استان کرمانشاه برگزار شد؛ به یاد مردی که ۷۰۰ سال است از شعرهایش «شکر» می‌ریزد!

«گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم، چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی»، «خدا را بر آن بنده بخشایش است، که خلق از وجودش در آرامش است». باور کردنی‌ام نیست شاعر این ابیات شیرین و دلنشین حالا ۷۰۰ سال است که در شیراز آرمیده، اما عجیب آن است که هنوز هم با گذشت قرن‌ها می‌شود شیرینی سخن را از لابلای تک تک ابیات و غزل هایش مزه مزه کرد. با گذشت قرن‌ها هنوز هم کسی تاریخ دقیق تولدش را نمی‌داند، اما خیلی‌ها می‌گویند زاده قرن هفتم هجری قمری است‌. از زندگینامه‌اش هم جز رنج یتیمی و تنهایی چیز زیادی در دست نیست، می‌گویند همین تنهایی موجب شده از شیراز شهر پدری‌اش دل کنده و به دل جاده بزند و راهی سفرها و کشورهای مختلف جهان شود. شاید همین فرار از تنهایی موجب شده بیش از هر کس دیگری با آدم‌های اطرافش اُنس گرفته و بیش از همه به احوالات درونشان آگاه شود و شاید همین تنهایی و سکوت از او «استاد سخن» ساخته. "مشرف الدین مصلح بن عبدالله" ملقب به «استاد سخن»، شاعر پرآوازه قرن هفتم هجری قمری است، اما این نام برای کمتر کسی آشنا است، چرا که جهان از او با نام «سعدی» یاد می کند. «سعدی» لقبی است که پدرش عبدالله به دلیل اراداتی که به «سعد بن زنگی» کارفرمای خود داشته برای پسرش انتخاب می کند و شاید هیچ وقت فکرش را هم نمی کرد که این لقب روزی عالمگیر شود، تا جایی که بسیاری در سراسر جهان همین نام را برای فرزندانشان انتخاب کنند، از جمله جد پدریِ «نیکولاس سعدی کارنو» دانشمند بزرگ فرانسوی یا «ماری فرانسوا سعدی کارنو» پنجمین رییس جمهور فرانسه که به دلیل عشق به سعدی این نام را برای فرزندان و نوادگان خود انتخاب می کنند. اول اردیبهشت ماه روز بزرگداشت سعدی شیرین سخن شیرازی است، شاعری که آوازه اش جهانی شده و یکی از ۱۰ شاعر برجسته جهان است، اما در ایران اکثر مردم او را در حد چند بیت می شناسند که شاید معروفترین آن همین بیت «بنی آدم اعضای یکدیگرند، که در آفرینش ز یک گوهرند»، باشد.